Bajkowo . . .

Od trzech dni po naszym domu fruwa motyl...Za oknem mróz i śniegowe zaspy...a On fruwa jak nowo narodzony - z lampy na lampę...z okna na okno...z kwiata na kwiatek. Wierzycie w znaki? Ja wierzę...ta wiara z pewnością z potrzeby serca wynika...jednak wierzę. Wierzę też w przeczucia, zwłaszcza tak silne...że smutną rzeczywistość swoim bytem zagłuszają. Ostatnio mam i przeczucia...i motyla w domu...Inny po jednym dniu uschnięty w kącie by leżał...ten zaś radośnie wciąż lata. 

Uznałam to za znak (i w mojej głowie...a teraz na blogu ten oto wpis się napisał), gdyż motyl od dłuższego czasu kojarzy mi się z pewną osobą, której osobiście nie było dane mi poznać...która jednak swoją twórczością i osobowością sprawiła że ruszyłam  z miejsca...że na przekór rozsądkowi, w tym momencie życia w którym jestem...(zamiast twardo stanąć na ziemi zabezpieczając i ratując sytuację...jaką - o domysł nie trudno...) postanowiłam poświęcić sporo czasu by stworzyć swój wirtualny mały świat...
Zanim zapragnęłam pisać własnego bloga, wytrwale wydeptywałam ścieżki do dwóch blogowych...niesamowitych miejsc. Oba mnie zafascynowały i zainspirowały ... z tego też powodu pragnę poświęcić im chwilkę (by oddać ukłon po pas). Dzisiaj o jednym z nich...tym co nastraja Bajkowo...tym - dla mnie - innym od wszystkich na które trafiłam. Jego autorka Maryś to niezwykła osoba i artystka. Swoją sztuką sprawiła, że zakurzone kredki i farby z szuflady wyjęłam. 
W jednym z komentarzy do Jej posta napisałam: 
''[...]Tworzysz niezwykły, bajkowy Świat...bajki ponoć dla dzieci przeznaczone, ale ta Twoja wszystkich oczarowuje. Ubrania - jak dzieła sztuki...nosiłabym wciąż i wciąż, a gdy nie - jak obrazy na ścianie wieszała! Blog i treści w nim zawarte - jak wspaniały tomik wierszy, każde słowo mądre, melodyjne i godne pamiętania.[...]'' ...i to jest prawda najszczersza i nic nie dodam, nic nie ujmę. Warto samemu tego doświadczyć. Naprawdę, po stokroć - warto!...Piszę to od ♥ choć wiem, że odkryciem me słowa nie są i że większość osób to samo już wie i poczuć zdążyła.
Wyjęłam więc kredki...akwarelowe...i piórko też wyjęłam. Bajkowo...i na przekór zimie. Tak właśnie określiłabym ostatnie moje twórcze poczynania. Piórka i pędzla bowiem w ręku nie miałam od dawna...Jednak gdy do dłoni mojej trafiły...przemówiły do mnie....zdecydowanie dziecięco. Tak jakoś...inaczej...mało dorośle tak jakoś... 
Odkąd mam dzieci, rzeczywistość z bajkami poprzeplatana się stała...by zrozumieć małe istoty - tak właśnie należy. Przyroda. To temat, który najczęściej z natchnienia na papier przelewam...pewnie powodem jest fakt że z przyrodą poniekąd pracuję...
Odkąd jestem mamą, niewiele mam czasu na własne sprawy...a zwłaszcza niewiele na te wyjątkowe chwile poświęcone jedynie i wyłącznie temu co mnie pasjonuje. Odkryłam jednak sposób...jedyny by połączyć dwa światy...Tworzyć dla dzieci i z dziećmi. Włączać je do twórczych poczynań...by choćby obok, jednak swoją sztukę tworzyły - wzorując się na mojej..bądź nie. Kinia do chętnych zawsze należy - na swoje prace ma wciąż nowe koncepcje. Fifi - za mały jeszcze niestety...pozostają więc południowe drzemki oraz kreatywne wieczory :). Kinia ostatnimi czasy przepadła w papierowym szaleństwie origami...Na szkolnych zajęciach dodatkowych wykonała śnieżynkę, a wraz ze mną co weekend papierowe zwierzaki tworzy. 

Tak chodzi mi po głowie teraz pomysł...Jak by tak te prace na płótnie wydrukować i przestrzenne kolaże z nich wykonać?...dodać elementy papierowe i materiałowe...mogłaby być z tego... ciekawa dekoracja do dziecięcego pokoju. Pomyślę i prześpię się z tematem...sen zbawienne ma działanie i być może coś jeszcze mi się przyśni? :)

Share